Herinnering, ik als schoolkind

Als jong meisje, rebel en wereldverbeteraarster liep ik door de gangen van mijn school.

Ik liep er maar was er niet. Ik wilde er ook niet zijn dus ik vluchtte in mijn hoofd en daar was ik boos. Stomme lessen, stomme leraren, stom, stom, stom! Weg hier! De bel, de eerste van de ochtend maakte me somber en soms ook diep ongelukkig.

 ”Ik heb die taak niet gemaakt. Het leren van die toets doe ik wel tijdens de eerste pauze. Shit, ik moet die les nog overschrijven. Ooh nee, 2 uur fysica vandaag, hij zal waarschijnlijk nog steeds boos zijn op me.”

Naarmate de dag vorderde klonk het geluid van de bel steeds als een kleine opluchting, weer een uur overleefd, nog 6 te gaan.

De leslokalen beneden bij het secretariaat ,waar ik helaas wat te vaak was voor een geel of een ander briefje van ontmoedigende aard, die lokalen waren heerlijk koel en fris. De omringende bomen die hun takken en bladeren zachtjes wiegden, ook mijn verdriet , dat zag ik toen nog niet.

“Wat is er achter die boom? Zou de pater in de tuin aan het werk zijn? De directeur begint wat later vandaag. Ik wil ook een scooter.”

Kathleen? Waar ben je? Waar het ook is het is niet bij de les, je bent ALWEER afgeleid. Je weet niet waar het over gaat he? Welke bladzijde zijn we? Herhaal de laatste zin eens? Dus ik zeg: “herhaal de laatste zin eens”. Afkeurende boze blik mijn richting, stille en soms schaterende lachjes. Boos inpakkend op weg naar het zoveelste gele briefje. TRRRIIIIINNNNNGGGGGG, de laatste voor vandaag, ademhalen, overleefd!

Afgestudeerd, met andere woorden, hier kom ik nooit meer terug.

Deze trappen wil ik nooit meer maken, deze trappen nooit meer tellen, eerst 5 dan 12 en nog eens 12. Mijn vinger glijdt langs het voegwerk van de wandtegels, misschien brokkelt er wel een stukje af waar ik dan op trap. De laatst keer hier kom ik nooit meer. De geur van deze gangen wil ik niet meer ruiken, misselijk van opgekropt verdriet en niemand die het ziet.

 Ik ben blij dat ik een stukje van mijn verdriet heb kunnen ombouwen tot mijn kracht en dat is het bewijs dat jij dat ook kan!

Ik zie jou

Ik vertrouw jou

Ik geloof in jou

Ik ben jou

Voelt het voor jou soms alsof de wereld op je schouders rust? Voel je je misschien overweldigd? Verlies je jezelf soms in het organiseren van je tijd omdat je overal je beste zelf wil laten zien? Of interesseert het je allemaal niet zo veel en doe je maar wat en zou je toch graag wat doelgerichter willen zijn?  Ik kan je leren hoe je dit kan organiseren en combineren. Hoe je school, vrije tijd en eigen tijd kan inrichten.